Μόλις χθες το τέλειωσα κι έμεινα μ΄ ένα σφίξιμο στο στομάχι. Σα να είδα την ταινία χωρίς να την έχω δει. Καλύτερα. Ήταν οι δικές μου σκηνές που παίζονταν μέσα μου. Κι όταν έκανα την έρευνα, αφού το βιβλίο το ξεκίνησα χωρίς άλλες εμπειρίες από σχετικό ψάξιμο στο διαδίκτυο, είδα ότι γυρίστηκε σε ταινία το 1988.
Το βιβλίο ήταν πρόταση για τις έμφυλες ταυτότητες από την καθηγήτριά μου στο μεταπτυχιακό της Δημιουργικής Γραφής, Μένη Κανατσούλη. (Τα άλλα δύο ήταν «Ο χάρτινος αετός» και «Οι χαρταετοί της νύχτας» για τα οποία έδωσα ένα στίγμα σε προηγούμενες αναρτήσεις. Βιβλία που κυρίως απευθύνονται σε νεανικό κοινό).
Για το βιβλίο και τον συγγραφέα εδώ.
