Στο σπίτι του Marc Held στ΄ Μαρκ (Γλώσσα Σκοπέλου, Αύγουστος 2013)

Λεπτή ευγένεια, γαλλική φινέτσα και ζεστή επαφή μας επιφύλαξε η επίσκεψη στο σπίτι του Μάρκου, του γάλλου  φωτογράφου, αρχιτέκτονα και designer που έχει αγαπήσει τον τόπο μας και τον έχει επιλέξει  ως τόπο μόνιμης διαμονής. Τον βρήκαμε να εργάζεται πυρετωδώς για τις εκθέσεις  που θα γίνουν στο Παρίσι  και στη Μασσαλία τέλη Σεπτεμβρίου κι έχουν τίτλο «Από τη φωτογραφία στο design και από το design στην αρχιτεκτονική». Βοηθός του-γραμματέας η Δούκισσα, η νεαρή γυναίκα με τα εκφραστικά μάτια και το φιλικό χαμόγελο. Το περιβάλλον του σπιτιού με γέμισε με συναισθήματα συγκίνησης που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Ένιωσα ότι βρέθηκα για λίγο μέσα σ΄ ένα παραμύθι. Καθήσαμε στο μπαλκόνι του σπιτιού με αποκαλυπτική θέα τον βράχο του Άι-Γιαννιού και αυτή την άγρια πλευρά του νησιού. Οι κουβέντες μας μισές ελληνικά, μισές αγγλικά έρρεαν φυσικά.. Και λίγη essans γαλλικών για το τέλος στην αφιέρωση του βιβλίου του, γλυκιά ανάμνηση για τη συνέχεια….

Η Ιστοσελίδα του Marc Held

Wikipedia

Οι φωτογραφίες του

Το βιβλίο του αφιέρωμα στα σπίτια της Σκοπέλου

Έκθεση αφιέρωμα στον Marc Held

Φωτογραφίες από το σπίτι του Μάρκου  στο Παλιό Κλήμα Σκοπέλου.

Ανοιξιάτικη Γλώσσα

Ανοιξιάτικο Λουτράκι

Κάτω Κλήμα

Ερειπωμένο Κάτω Κλήμα φωτ.1970

Οι φωτογραφίες  από τον π. Κωνσταντίνο Καλλιανό.

Και το βιβλίο-λεύκωμα που μου χάρισε ο Μάρκος !

Editions Norma 2009

Advertisements

Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ Λουίς Σεπούλβεδα (Sanctuary Kalikalos Kissos August 2013)

Κάποιο μεσημέρι του Αυγούστου στο sanctuary (ιερό χώρο αυτοσυγκέντρωσης και χαλάρωσης) της κοινότητας Kalikalos διάβασα το καινούργιο βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα «Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ» από τις εκδόσεις opera σε μετάφραση πάντα Αχιλλέα Κυριακίδη (Αθήνα 2013)

Διακρίνω μια αγάπη για την Ελλάδα στη συνέχεια του τίτλου:

η καταπληκτική περιπέτεια του γάτου με το ελληνικό προφίλ, ενός ποντικού και του αγοριού που ζούσε μαζί τους.

Μετά την ιστορία του γάτου που έμαθε σ΄ ένα γλάρο να πετάει, του Ζορμπά που ήταν ένας γάτος μαύρος και πελώριος και χοντρός, τώρα ο γάτος Μιξ με την ελληνική κατατομή, ο γάτος ο τυφλός που βλέπει με τα μάτια του ποντικού.

«Όταν ο ποντικός βολεύτηκε στο σβέρκο του γάτου, με τα χεράκια του γαντζωμένα στις τρίχες κάτω από τ’ αφτιά του, ο Μιξ κούνησε την ουρά με δύναμη, άφησε να τον κυριεύσει ένας πρωτόγνωρος πυρετός, σερνάμενος σχεδόν έφτασε στο όριο ανάμεσα στη στέγη και το κενό, με αργές κινήσεις μάζεψε το κορμί του πάνω στα πισινά του ποδάρια, περίμενε να τον κατακλύσει όλη εκείνη η δύναμη η συγγενική με τα μεγάλα αιλουροειδή, τον τίγρη, το λιοντάρι, τον ιαγουάρο, κι ύστερα πήδηξε, τεντώνοντας το σώμα σαν σαΐτα.»

«Μ’ αρέσουν οι γάτοι γιατί είναι μυστηριώδεις, αξιοπρεπέστατοι και ανεξάρτητοι. Όταν γνώρισα τον μικρούλη Μιξ, έναν γάτο που ο γιος μου, Μαξ, είχε υιοθετήσει από την Εταιρεία Προστασίας Ζώων του Μονάχου, με εντυπωσίασε η αξιοπρέπεια αυτού του μικρού γατιού που χωρούσε στη φούχτα μου. Ο Μιξ μεγάλωσε συνεχίζοντας να με εντυπωσιάζει, γιατί στο πρόσωπο δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο γάτο. Είχε μια κατατομή περίκομψη, ελληνική, που τραβούσε την προσοχή όλου του κόσμου.»

The ceremony (Kalikalos Kissos Augusst 2013)

The letter..

My lovely friends

I want to tell you how I appriciate you being part of my life.

You will be in my heart somewhere.

I want to thank you all and I want to hug you all together.

Your spirit will be with me.

Areti

Η Θέα … ( τέλη Ιούλη 2013 στον Άγιο Στέφανο Αλυκών Βόλου)

Η Θέα

Πώς να ξεκινήσω, για να σε αφυπνίσω

από αυτό το όνειρο δε θέλω να ξυπνήσω

θέλω όλη μου τη ζωή να το ζήσω.

Απέναντι τα φώτα της πόλης και

στον ουρανό τα φώτα των αστεριών της δικιάς μου πόλης

σαν πυγολαμπίδες όλα τρεμοσβήνουν

και τον χρόνο πίσω τον αφήνουν

δεν τα νιάζει τι κάνεις

απλά το φως τους στον ορίζοντα χαρίζουν

και με ιδέες σε εμπλουτίζουν.

Χάρη σ΄αυτά τα μελάνια μου όλα τα χαρτιά μου ποτίζουν.

Μάθε πως πλέον μόνο αυτά δε σε δίνουν,

αλλά από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου σε απομακρύνουν,

δεν κρίνουν, ούτε λογοκρίνουν, απλά φωτίζουν.

Κάθομαι στην ταράτσα

μακριά από όλη την πιάτσα

μακριά από τη βαβούρα της πόλης

δεν είμαι της δικής σας ράτσας, ούτε της φορμόλης.

Προτιμώ τη θέα της ταράτσας και τη σκοτεινή πλευρά της πόλης.

Το απέραντο μαύρο μες στης θάλασσας τα κάλλη

είναι αυτό που έχεις εσύ μέσα στο κεφάλι

όμως μες στο μαύρο έχει διάσπαρτα φώτα από καράβια.

Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν ελπίδες

ακόμα κι αν  όλα ίδια σου φαίνονται τα βράδια.

Τα όνειρά σου κόβονται τόσο εύκολα σα να κόπηκαν από λεπίδες.

Πού είναι οι ελπίδες;

Πού είναι τα όνειρα που τα βράδια είδες;

Εγώ κάθομαι ακόμα εδώ βλέποντας τον ωκεανό

και τον αέρα που εσύ δεν είδες δίχως παρωπίδες

να μου τραγουδάει στο αυτί τραγούδια για το τι έχει ακούσει και δει.

Βλέπω τα δέντρα να κουνιούνται δεξιά κι αριστερά λες και είμαι  στη σκηνή

να με ακούνε και να κουνιούνται ρυθμικά εδώ στην ερημιά

που η φύση δεν έχει από τον άνθρωπο ούτε μία γρατζουνιά

εδώ στον ντουνιά ο ήχος μου μια ενωμένη μπουνιά.

                                         Αχιλλέας Τσοκανάκης

                                           Άγιος Στέφανος, Ιούλιος 2013

Καλή Κώμη (Ιούλιος 2013)

Αγαπημένο πράσινο χωριό, αγαπημένες επαφές και πολύ ξενύχτι στο καφενείο-μπαράκι του Βασίλη, αλλά και river-party στον παραπόταμο του Αχελώου  (εξού και η φωτογραφία της πανσελήνου !!!)